Twee jaar geleden begon ze in een sloppenwijk in Albanië te fotograferen. In de straat raakte ze aan de praat met spelende kinderen en werd ze uitgenodigd om met deze mensen kennis te maken. Ze wilden laten zien wie ze zijn, waar en hoe ze leven, wat ze belangrijk vinden .Door haar lens leert ze de wereld kennen waar ze amper iets van wist ; armoede, toenemende isolatie, sociale uitsluiting en hun bijwerkingen. Ze probeert langere tijd bij deze mensen door te brengen. Ze maakt contact met mensen , daarnaast maakt ze een foto.

Ze kwam in contact met Yuri, een man , 20 jaar geleden alleen komen te staan na een echtscheiding. Yuri vertelt: mijn kinderen willen geen contact , met een uitkering van 100 euro in de maand moet ik overleven. De kinderen uit mijn dorp noemen me de ‘dorpsgek’. Ik ben niet meteen een ander mens wanneer ik een pak aanheb , maar het doet iets met me. Ik droom en hoop dat de mensen anders naar me kijken.

Ze probeert een verhaal te vertellen, zich te concentreren op het positieve , op de schoonheid die je zelfs bij de grootste ellende kunt vinden. De emotie die ze op het moment van fotograferen voelt, wil ze op de toeschouwer overbrengen. Haar missie is het vergroten van de empathie in de wereld.

Sonia De Wit