Cecile was een ongecompliceerde vrouw toen Simen opgroeide. Ze haalde hem op woensdag van school, kookte wat aardappelen en vroeg hoe het ging in de klas. Later hielp ze met de en vroeg ze hoe het met de studies gingen. Nog later vroeg ze hoe het was op het werk en of ze nog wat wasgoed kon krijgen.

Toen Simen vertrok om in het buitenland te studeren en te werken, veranderde alles. Cecile had geen gsm, laptop of internet, dus schreven ze brieven. Soms duurde het maanden voor een antwoord kwam, maar het kwam altijd. Ze schreef over de was, kerstavond met de familie, en koffie met vrienden. Ze schreef ook over het verlies van haar twee partners, hoe vluchtig de tijd was en dacht na over haar keuzes in het leven. Door haar brieven was Simens grootmoeder niet langer een eenzijdige persoon die met het huishouden hielp, maar werd ze een complexe persoonlijkheid. Eén met spijt, twijfels, passie en liefde. Een vrouw die Simen nog niet eerder in het dorp had ontmoet. Helaas werd deze krachtige, intens mooie vrouw terminaal ziek toen hij nog in het buitenland was, en heeft hij haar nooit ontmoet.

Sinds haar dood, eind 2018, heeft Simen een knipperlichtrelatie met dit project. Hij blijft alles heroverwegen, herschrijven en opnieuw doen. Niets blijft boeiend genoeg om te bewaren. Cecile bewaarde alles; toen ze stierf, werden er overal in haar huis dingen die jaren geleden werden weggegooid teruggevonden. Simen fantaseerde hoe zij iets zag, een waardeoordeel velde en besloot dat het nog niet klaar was om te vergaan; dus adopteerde ze het in haar huis. Lades bomvol met kleine, nutteloze dingen. Maar niet voor haar; ze zag waarde in een verloren knoop, repareerde goedkope sokken, en hield het leven van iedereen bij door foto’s, knipsels, kaarten en kleine notities in boekjes te plakken. Inmiddels is alles, op een paar dingen na, verdwenen.

Meer dan 4 jaar later, probeert hij haar nu echt terug te vinden. Daarom startte hij bij de bron, bij Cecile. Een boekje dat ze bijhield met alle telefoonnummers van vrienden en kennissen met wie ze contact had bracht hoop. Nummer voor nummer en naam voor naam werden doornomen, op zoek naar de mensen die haar leven hadden getekend. En hopend haar weer tegen te komen na al die stilte.

De volgende beelden zijn een verzameling van visies op een persoon door de ogen van hun dierbaren. De foto’s reflecteren op een leven, een moment van een droom, levende tradities en lichtgelovige anekdotes. Ze zijn geïnspireerd door gesprekken met haar beste vrienden en lange fietstochten in de weilanden rond haar huis.

Herinneringen vervagen snel, en met elke dag die voorbijgaat, raakt wat er van haar overblijft meer verstrengeld met jeugdfantasieën en plattelandsstereotypen. Simen hoopt de waarheid ergens in het evenwicht tussen beide te vinden.

Graag stellen we u voor aan Cecile: kind van een wereldoorlog, getrouwd met een fabrieksarbeider-elektricien-smokkelaar, moeder van 3, feministe uit de kant, getalenteerd kunstenares, groenteboer, buurtwacht, dichteres, gewaardeerde vriendin, toeverlaat, grootmoeder.

Simen Lambrecht

0474637874

simen@jeanjacquescollective.com

www.jeanjacques collective.org